De blokhut

vandaag 3 januari 2017 gaan we op pad met het doel neef Dany te bezoeken. Hij woont in de bergen in de buurt van Kaikoura, het gebied dat in november getroffen werd door een zware aardbeving. Onderweg zien we de gevolgen van de aardbeving, stukken weg zijn verdwenen en scheuren kun je overal zien. Het is zoeken, we moeten de afslag naar Mt Lyford nemen. We komen op een onverharde weg en rijden naar boven. Een paar afslagen zijn afgesloten, de derde afslag is nog open en we zien boven ons .... een blokhut. Er klinkt geluid van een kettingzaag er wordt gewerkt. We besluiten naar boven te lopen de helling is te steil voor de camper. 

Boven ons staat neef Dany zoals we hem kennen, 'looks like a indian'... haar in de staart en altijd vrolijk. Na een hartelijk ontvangst met veel plezier, koffie en koek, krijgen we een rondleiding door zijn beschadigde hut. Een deel is ingestort en een deel moet grondig gerepareerd worden. Dany is druk de reparaties uit te voeren, alleen en met de beperkte middelen die hij heeft. Om de schade te repareren krijgt hij geen vergoeding (geen verzekering dekt) en zegt hij zelf: 'heb ik ook niet nodig, ik doe het zelf'. De blokhut en schuur heeft hij de laatste 30 jaar zelf gebouwd met hulp van vrienden. Na de aardbeving is hij direct met een vriend aan de slag gegaan, trappen gerepareerd en de elektriciteit voorziening weer aan de praat gekregen. De inspecteurs kwamen al na 2 dagen om te kijken of de hut wel bewoonbaar was. Gelukkig kreeg hij een witte sticker, hij mocht blijven wonen! Hij vertelt enthousiast en met geloof in de toekomst, maar heeft ook angst voor een volgende beving. We helpen een beetje opruimen in zijn huis, maar ja, hij heeft wel een eigen idee over hoe alles er uit moet zien. Krijgen een rondleiding door zijn bos (zelf aangeplant) heel enthousiast kan hij zijn als hij zegt deze boom 30 jaar en zie hoe groot hij is', "it's  amazing" ... we nemen afscheid met het gevoel van: zal hij het redden?

We vervolgen onze reis naar Kaikoura en komen in een stadje waar de verwoestingen van de beving nog duidelijk te zien zijn. Veel gebouwen zijn onbewoonbaar verklaard (gele of zelfs rode sticker) Het weer is prachtig geworden en we genieten van zon, zee en strand en van een overheerlijke vismaaltijd.

Helaas zit er geen walvis zoektocht in, de dagen zijn volgeboekt. Morgen gaan we terug naar Christchurch.